VIII. - MARGARETHAE SABAUDAE ITALORUM REGINAE
| |
365 |
Sibilat venti grave vis nivemque montis in celsos rotat usque muros, qua silent late loca solitudoque ardua candet. Stat iugum summum glacieque vinctum |
370 |
fumido pendet pelago globosque nubium pinna superante, caelo mergitur alto. Insulae solo nova forma caelo pendet: hanc ambit taciturnus aestus |
375 |
nubium, nix et proprii refulget lumine caeli. Crassa quae campos premit atque taetris cuncta caligo nebulis recondit, usque ubi vasti pelagi remotus |
380 |
flectitur arcus,
eximat nobis utinam supinae turbidas curas et amara vitae, quaeque volvuntur per opaca, recte non cupienda! |
385 |
Nos poli convexa beent sereni, quae fluunt ventis, velut aequor undis, singula et purus referentis astra culminis albor! Namque cor nobis nitet hic et aer, |
390 |
hic patet nobis animusque caelumque, hinc petit mens iam per inane fines fine carentes; hinc et ex ampla nivium corona, qua patescentes sinuantur alpes, |
395 |
spiritus, praesente deo, videtur flare per orbem. Euge! iam sese rota solis effert aurei: lento gradiens triumpho, dive Sol, caelos humilesque terras |
400 |
lumine lustras.
Tum super pigras nebulas globosque nubium molesque gelu rigentes aestuant undae roseae micantque culmina circum. |
405 |
Auream sic te, perhibent, pater Sol in iugo stantem radiavit auspex, regium libras dum animum fugaces mentis in alas. Tum gravi pictum pietate vultum, |
410 |
lenius quo nil leviusque risit, attigit sol exoriens, suoque numine complet. Tum tibi temptat pia corda regnum pace compostum stabilisque rerum |
415 |
sanctitas virtusque, fidelis et con- cordia fratrum. Tum fidem, Regina, fere sub albam per genas offundit amor ruborem, tum reclinatis oculis inest lux |
420 |
consiliumque,
dum tibi Sol et bona pollicetur augur et dulci decus omne proli, rite dum subiecta iugo coruscant culmina flammis. |