IV. - IANI NEMORINI SILVULA
|
1 |
ad H. P. |
165 |
Cum me terra gravi pondere presserit oblitum penitus luminis et mei, seu frontem glacies vulneret inscio, seu rupto eliciat sol violas sinu; me quaerent oculis forte fidelibus |
170 |
errantem pueri per tacitas nives, me cernent vitreo vespere devium iuxta prata croci florida virgines. Tum quicumque aderit, candidus aut puer, aut virgo roseo vertice fulgida, |
175 |
circum per nebulam forsitan audiat quae dixi gracili carmina tibia. Non omnis moriar, si quid olet novum, si quid silva sonat non aliis prius auditum, tepidas si memor areas |
180 | nostri garrulitas inplet hirundinum. |
2 |
ad D. Mosca |
Si verbo residem reddere ventuli quo frons arida decerpitur inpetum, si pascentis apis murmur et aurea dulcem ad sidera neniam, | |
185 |
si possum in viridi colle volubilis alas, quis molitur parva inopis seges, aut longa in nebulis agmina pingere et clangentis iter gruis; cur lucos strepitu terribili tubae |
190 |
cur pulsem gregibus candida pascua vates? insequitur per tremulas pavor auras et volucrum fuga. Quid te raucisonis cornubus attinet auris atque hominum corda lacessere? |
195 |
quid diri accipitris tu similis malam laetis perniciem canes? |
3 |
ad A. Romizi |
Me non discolor institis aut mannis rapidis trita iuvat via: me saltus iuvat avius | |
200 |
multoque impluvium passere concinens.
Non plebs per cuneos frequens non festiva movet turba faventium: sed vox libera candidi fratris, sed tacita pressa manus manu. |
205 |
Quin praebere silentibus, quos umbra cohibet terra cupressina, aurem mi satis est, pia si dicat genetrix «Macte, puer, puer». |
4 |
ad F. Martini |
En unquam adspiciam quercubus obsitum et | |
210 |
mollem populea fronde Lucretilem et quae manantibus ima lymphis obstrepit Usticam? Nunquam: sed volucri mente sequor tamen vatemque in latebris dulcibus adloquor; |
215 |
una putris in umbra fani iam sedeo tacens: iamque, et multa senex comiter auribus instillare meis, dum viridi movent spinum in saepe lacerti, et |
220 | illud «Magna memor fuge». |
5 |
ad H. Vitelli |
Cum pulsae latiae dulce fides pollice murmurant, oblita videor tum veterem mente resurnere vitam, lapsa gravi tum recolo saecla silentio, tum iam visa novis obstipeo luminibus videns. | |
225 |
Nam sacra tacitas mane via pergere virgines, in Cois vitream prospicio fulgere Lesbiam; nunc multis inhio templa togis candida, nunc forum mi stridet lituis, mi galeis undique fluctuat. Procedunt nivei rite boves cornibus aureis, |
230 |
albis currus equis atque rotis plaustra sonantibus... Sed quas inmemori corde premo sollicitudines? iam fusis oculi cur iterum nunc lacrimis madent? quis indigna sacris laesa dolent bracchia vinculis? quos lucos tacitos, quae croceis robora floribus, |
235 |
quos segnes Arares ambigui fluminis adpeto frustra, quam rutilam caeruleae virginis heu comam? |